Konuk Yazar
Japonya’nın kültürü, ülkenin tarih öncesi Jōmon döneminden, Asya’dan ve dünyanın diğer bölgelerinden etkileri emen çağdaş modern kültürüne kadar, bin yılda büyük ölçüde değişti. Japon halkının ataları gizemini koruyor; ancak, Japon halkının soyunu açıklamaya çalışan iki rakip hipotez vardır.
İlk hipotez, Japon popülasyonlarının yerli Jomon halkının soyundan geldiği ve daha sonra Yayoi halkı olarak bilinen Doğu Avrasya kıtasından gelen insanların geldiği ikili bir yapı modeli önermektedir. Japonya’nın yerli kültürü, esas olarak MÖ 1000 ile MS 300 yılları arasında Japonya’ya yerleşen Yayoi halkından gelmektedir. Yayoi kültürü, yerel Jōmon kültürüyle karışarak ana Honshū adasına yayıldı. Modern Japonların tahminen %80’i Yayoi ve %20’si Jōmon soyuna sahiptir.
İkinci hipotez, genomik kökenli üçlü bir model varsayar. Bu hipotez, çağdaş Japon halkının üç farklı ata grubundan olduğunu ileri sürer: sırasıyla %13, %16 ve %71 genetik soy ile Jomon, Yayoi ve Kofun. Kofun döneminde Çin’den gelen göçmen gruplarının Japonya’ya gelip adaya yerleşerek çeşitli kültürel gelişmeleri ve merkezi liderliği getirdikleri söylenmektedir. Kofun döneminde Japonya’ya gelen göçmenlerin, Çin’in Han Çinli nüfusunun soyuna benzeyen bir soyları olduğu görülüyor. Jomon halkı avcı-toplayıcıydı; Yayoi halkı pirinç ekimini başlattı ve Kofun göçmenleri emperyal devlet oluşumunu başlattı.
Japon kültürü, antik çağlardan Orta Çağ’a kadar, önemli ölçüde Tang Hanedanlığı’ndan ve daha az ölçüde diğer Asya ülkelerinden türetilen birçok Çin hanedanından etkilenmiştir. Örneğin, Japonca yazmak için kullanılan yazılardan biri Çince karakterlerdir (kanji), ancak Japonca’nın Çince ile genetik bir ilişkisi yoktur. Meiji döneminden beri Japonya, öncelikle Batılı ülkelerden etkilenmiştir.
Japonya sakinleri, Tokugawa Şogunluğu sırasında “Kara Gemiler” ve Meiji döneminin gelişine kadar 220 yılı aşkın bir süredir dış dünyadan uzun bir göreceli izolasyon yaşadılar.
Bugün, Japonya kültürü, özellikle popüler kültürünün küresel erişimi nedeniyle, dünyadaki en etkili kültürlerden biri olarak duruyor. 2021’de US News & World Report, Japonya’nın kültürel etkisini Asya’da en yüksek ve dünya çapında 5. olarak sıraladı.
Japonca, Japonya’nın ulusal ve birincil dilidir.
Japonca, sözcüksel olarak farklı bir perde-vurgu sistemine sahiptir. Erken Japonca, büyük ölçüde, Eski Japonların üç büyük eserinin derlendiği 8. yüzyıldaki durumu temelinde bilinir. Japon dilinin en eski tasdiki, MS 256 yılına ait bir Çin belgesindedir. Japon dilinin Çince ile genetik bir ilişkisi yoktur, ancak başka herhangi bir dille de net bir ilişkisi yoktur. Japoncanın kökenleri hakkında bir dizi teori vardır, ancak en güçlü akrabalık argümanları, benzer sözdizimine dayanan Korece ve benzer sayı sistemleri ve fiil biçimlerine dayanan Altay dilleridir. Japonca üç yazının birleşimiyle yazılır: Kanji, Hiragana ve Katakana. Çince karakterler veya Kanji (漢字), M.S. 50’de Çin’den Japonya’ya ithal edilen, Japonca yazılarda fonetik olmayan ideogramlar olarak yaygın bir şekilde kullanılmaktadır; o zamandan önce Japonya’nın yazı sistemi yoktu. Günümüzde, modern Japonca’da, modern Çince’de kullanılan karşılık gelen hanzi karakterinden farklı bir anlama sahip kayda değer sayıda Kanji vardır. Modern Japonca ayrıca modern Çince ile karşılaştırıldığında çok daha az basitleştirilmiş Çince karakter içerir; Japon halkı genel olarak daha az Kanji kullanır ve bunları çoğunlukla isimler, sıfat gövdeleri ve fiil gövdeleri için kullanır.
Japonca kelime dağarcığı, %49’u Çin kökenli kelimelerden, %33’ü Japonca kökenli kelimelerden ve %18’i Avrupa dilleri, karışık kökenli kelimeler ve wasei-eigo olarak bilinen Japonya’da yapılan sözde İngilizceyi içeren diğer dillerden alıntılardan oluşur. Hem hiragana hem de katakana, 5. yüzyılın Çince Man’yōgana’sından türetilen fonetik hecelerdir. Hiragana ve Katakana, basitleştirilmiş Kanji’den geliştirildi; Hiragana, 9. yüzyılda bir yerde ortaya çıktı ve çoğunlukla kadınlar tarafından gayri resmi dil için kullanılıyordu, Ka takana ise çoğunlukla erkekler tarafından resmi dil için kullanılıyordu. 10. yüzyılda, her ikisi de herkes tarafından yaygın olarak kullanılıyordu.
Latin alfabesi, modern Japonca’da, özellikle şirket adları ve logoları, reklamlar ve Japonca’yı bir bilgisayara girerken sıklıkla kullanılır. Hindu-Arap rakamları genellikle sayılar için kullanılır, ancak geleneksel Çin-Japon rakamları yaygındır.
Japon kültürünün son birkaç yüzyıldır Batı dünyası üzerindeki etkisi, origami, tsunami, karaoke gibi birçok terimin ve shonen ve shojo gibi popüler kültürel terimlerin İngilizce’ye dahil edilmesine ve eklenmesine yol açmıştır.
Şinto ve Budizm, Japonya’nın başlıca dinleridir.
Japonya Hükümeti Kültür İşleri Ajansı tarafından 2018 yılında din üzerine yapılan yıllık istatistiksel araştırmaya göre, nüfusun yüzde 66,7’si Budizm’e, yüzde 69,0’ı Şintoizme, yüzde 7,7’si diğer dinlere inanıyor. Azınlık Hristiyan ve İslam toplulukları mevcuttur. Japonya Hükümeti Kültür İşleri Ajansı tarafından 2018 yılında din üzerine yapılan yıllık istatistiksel araştırmaya göre, Japonya nüfusunun yaklaşık iki milyonu veya biraz %1,5’i Hristiyan’dır. Müslümanlar (70.000), büyük ölçüde göçmen topluluklardan ve çok daha küçük olsa da Japon etnik topluluğundan oluşur.
Şinto, törenlere ve ritüellere odaklanan etnik bir dindir. Şinto’da takipçiler, Kami’nin – Şinto tanrıları veya ruhlarının – kayalar, ağaçlar ve dağlar da dahil olmak üzere doğada var olduğuna inanırlar. İnsanların bir kamiye sahip olduğu da düşünülebilir. Şinto’nun amaçlarından biri, insanlar, doğa ve kami arasındaki bağlantıyı sürdürmek veya güçlendirmektir. Din, M.S. 6. yüzyıldan önce Japonya’da gelişti ve bu noktadan sonra takipçileri Kami’ye ibadet etmek için türbeler inşa ettiler.
Budizm, M.Ö. 6. ve 4. yüzyıllarda Hindistan’da gelişti ve sonunda Çin ve Kore’ye yayıldı. Başlangıçta popüler olmadığı Japonya’ya MS 6. yüzyılda geldi. Çoğu Japon, Budizm’de bulunan zor felsefi mesajları anlayamıyordu; ancak, dinin sanatına olan takdirin Budizm’in daha sonra popülaritesini artırmasına yol açtığına inanılıyor.
Budizm, yeniden doğuş ve karma döngüsüyle ilgilenir. Budizm’de, bir kişinin toplumdaki statüsü önemsiz kabul edilir, bunun yerine iyi veya kötü eylemlerine değer verilir, çünkü her insan sonunda hastalanır, yaşlanır, ölür ve sonunda saṃsāra olarak bilinen bir döngü olan yeni bir hayata reenkarne olur; Budizm’in nihai amacı, gerçek içgörüye ulaşarak ölüm ve yeniden doğuş döngüsünden kaçmak olduğu için, insanların yaşamları boyunca deneyimledikleri ıstırap, insanların daha iyi bir gelecek sağlamalarının bir yolu olarak kabul edilir.
Japon Edebiyatı
Japon “ulusal karakteri”, kelimenin tam anlamıyla “Japon halkı hakkında teoriler/tartışmalar” anlamına gelen ve normalde sosyoloji, psikoloji, tarih, dilbilim ve felsefeyi ilgilendiren konulardaki metinlere atıfta bulunan Nihonjinron terimi altında yazılmıştır. Yazarların Japon istisnacılığına ilişkin varsayımlarını veya algılarını vurgulamak; bunlar ağırlıklı olarak Japonya’da Japonlar tarafından yazılmıştır, ancak dikkate değer örnekler aynı zamanda yabancı sakinler, gazeteciler ve hatta akademisyenler tarafından da yazılmıştır.
Japon edebiyatının ilk eserleri, Çin ve Çin edebiyatı ile kültürel temastan büyük ölçüde etkilenmiş ve genellikle Klasik Çince ile yazılmıştır. Sonunda, Japon yazarların Japonya hakkında kendi eserlerini yazmaya başlamasıyla Japon edebiyatı kendi başına ayrı bir üslup haline geldi. Heian döneminde Murasaki Shikibu tarafından yazılan The Tale of Genji, eşsiz bir Japon eseri olarak dünya çapında tanınmaktadır. Japonya, 19. yüzyılda limanlarını Batı ticaretine ve diplomasisine yeniden açtığından beri, Batı ve Doğu edebiyatı birbirini güçlü bir şekilde etkiledi ve etkilemeye devam ediyor.
Japon Sanatı
Akıcı, fırça darbeleri kullanılarak işlenen Japon kaligrafisi, geleneksel bir sanat biçimi olduğu kadar yazılı bilgileri aktarmanın bir yolu olarak kabul edilir. Tipik kaligrafik eserler, cümlelerden, şiirlerden, öykülerden ve hatta kendileriyle temsil edilen karakterlerden oluşabilir; kaligrafinin üslubu ve formatı, yazının dokusu ve fırça darbelerinin hızı gibi yönlerden konuyu taklit edebilir. Birkaç farklı Japon kaligrafi stili mevcuttur ve ortaya çıkması için büyük çaba harcanmıştır; bazı durumlarda, tek bir karakterin istenen sonucunu elde etmek için yüzden fazla deneme gerekebilir. Bu kaligrafi biçimi, kelimenin tam anlamıyla ‘yazma veya kaligrafi yolu’ anlamına gelen shodō (書 道) veya daha yaygın olarak, ‘karakter yazmayı öğrenme’ anlamına gelen shūji (習 字) olarak bilinir. Genellikle kaligrafi ile karıştırılan sumi-e (墨絵) sanatı biçimidir, kelimenin tam anlamıyla ‘mürekkeple boyama’ anlamına gelir ve seyreltilmiş siyah mürekkep kullanarak bir sahneyi veya nesneyi boyama sanatıdır.
Resim, Japonya’da çok uzun zamandır bir sanat olmuştur. Fırça geleneksel bir yazma ve boyama aracıdır ve bunun bir sanatçının aracı olarak kullanılmasına kadar genişletilmesi muhtemelen doğaldır. Japon ressamlar, çoğu kendilerini yalnızca hayvanlar, manzaralar veya figürler gibi konularla sınırladıkları için, genellikle boyadıkları şeye göre sınıflandırılır. Çin kâğıt yapımı, 7. yüzyılda Japonya’ya geldi. Daha sonra ondan washi geliştirildi. Yerli Japon boyama teknikleri, kıta Asya’sından ve Batı’dan benimsenen tekniklerin yanı sıra bugün hala kullanılmaktadır. 16. yüzyılın Kano okulu gibi resim okulları, özellikle Oda Nobunaga ve Tokugawa Ieyasu’nun bu stili kullanmaya başlamasından sonra, cesur fırça darbeleri ve açık ve koyu arasındaki kontrastla tanındı. Ünlü Japon ressamlar arasında Kanō Sanraku, Maruyama Ōkyo ve Tani Bunchō yer alır.
Kelimenin tam anlamıyla “yüzen dünyanın resimleri” olan Ukiyo-e, Meiji öncesi Japon sanatının özelliklerini örnekleyen bir tahta baskı türüdür. Bu baskılar seri üretilebildiği için, 17. yüzyıldan 20. yüzyıla kadar en parlak günlerinde, Japon halkının geniş bir kesitine – orijinal tabloları alacak kadar zengin olmayanlara – ulaşılıyordu.
Japon lake eşya ve seramikleri tarihsel olarak uluslararası üne kavuşmuştur ve lake eşyalar Muromachi döneminden beri ve seramikler Edo döneminden beri aktif olarak ihraç edilmektedir. Japon el sanatları, Nanban ticaretinden sonra Avrupa’da tanınmaya başlandı.
İkebana, Japon çiçek düzenleme sanatıdır. Uyum, renk kullanımı, ritim ve zarif ve sade tasarıma odaklanmasıyla uluslararası alanda yaygın bir ün kazandı. Büyük ölçüde mevsimleri ifade etmeye odaklanan bir sanattır ve çiçeğin kendisinden daha büyük bir şeyin sembolü olarak hareket etmesi amaçlanmıştır.
Japon Ulusal Kıyafetleri
Kimono, Nara döneminde (Tang hanedanı Çin) iki ülke arasındaki diplomatik elçi değişimini takiben Çin mahkeme kıyafetlerinden geliştirilen Japonya’nın ulusal giysisidir. Kimono kelimesi kelimenin tam anlamıyla “omuzlara giyilen şey” olarak çevrilir; bununla birlikte, bu terim, daha önce kimono benzeri giysilerin çoğuna kosode (“kısa kollu”), daha uzun kollu giysiler ise furisode (“sallanan kol”) olarak bilinen Edo döneminde bir süre geliştirildi.
Kimononun en eski versiyonları, bugün Japonca’da hanfu (kanfuku (漢服)) olarak bilinen geleneksel Çin kıyafetlerinden büyük ölçüde etkilenmiştir. Bu etki, Japon elçi misyonları aracılığıyla Çin’e yayıldı ve MS 5. yüzyılın başlarında Japonya tarafından Çin kültürünün kapsamlı bir şekilde benimsenmesiyle sonuçlandı. Bununla birlikte, Çin modası tam olarak 8. yüzyılda moda haline geldi ve 20. Tang Hanedanı Çin misyonunun iptal edilmesinin ardından, bu modalar bağımsız olarak gelişti, üst üste binen V şeklindeki yaka kadın modası oldu.
Kimono, geleneksel Japon kıyafetlerinin diğer tüm öğelerinin yanı sıra, Batı tarzı giysiler olan yofuku’nun aksine toplu olarak “Japon giysileri” anlamına gelen wafuku olarak bilinir. Kimono çeşitli renk, stil ve boyutlarda gelir. Erkekler genellikle daha koyu veya daha yumuşak renkler giyerken, kadınlar daha parlak renkler ve pastel renkler ve özellikle genç kadınlar için genellikle karmaşık soyut veya çiçek desenleri giyme eğilimindedir.
Önceki yıllarda evli kadınlar kısa kollu kimono giyerken, evli olmayan kadınlar hem resmi hem de gayri resmi durumlarda uzun kollu kimono giyiyordu; bununla birlikte, Japonya’da hem ortalama evlilik yaşındaki hem de hiç evlenmeyen kadınların sayısındaki artış, kol uzunluğu arasındaki farkın bir yaş daha olmasına yol açtı, yirmili yaşlarının başındaki çoğu kadın yalnızca resmi durumlarda uzun kollu kimono giyiyor. Diğer gelişmeler arasında katmanlı kimononun terk edilmesi ve kısa kollu kadın kimonosunun uzunluğunun kabaca 49 santimetre (19 inç) ila 52 santimetre (20 inç) arasında standartlaştırılması yer alıyor; her iki gelişme de İkinci Dünya Savaşı’ndaki kumaş kıtlığından kaynaklanıyor.
Mutlu ceket, geleneksel kıyafetlerin başka bir şeklidir. Bir happi (genellikle “mutlu” olarak Batılılaştırılmış) ceket, tipik olarak bir aile arması ve/veya yaka boyunca kanji ile süslenmiş düz kollu bir cekettir. Önceki yüzyıllarda, zamşi sashiko banten veya basitçe uzun yürüyüşlü banten olarak bilinen happi tarzı paltolar genellikle itfaiyeciler tarafından giyilirdi; katlar, birbirine dikilmiş birkaç ağır pamuk katmanından yapılacak ve yangından korunma sağlamak için suya batırılacaktı.
Japonya’da geleneksel kıyafetlerin yanı sıra farklı ayakkabılar da var; tabi, ayak bileği uzunluğunda bölünmüş parmaklı çoraplar genellikle kimono ile giyilir ve geta ve zōri gibi geleneksel ayakkabılarla giyilmek üzere tasarlanmıştır. Geta, ayakkabının tabanından yere kadar uzanan tahta bloklar üzerine monte edilmiş, kimono veya yukata ile kadın ve erkekler tarafından giyilen sırımlı sandaletlerdir; zōri, bir dizi farklı malzemeden yapılmış düz tabanlı veya eğimli sandaletlerdir ve geta’dan daha resmi oldukları kabul edilir.
Japon Mimarisi
Japon mimarisi başlangıçta Çin mimarisinden büyük ölçüde etkilenmişti ve daha sonra Japonya’ya özgü birçok benzersiz yön geliştirdi. Geleneksel mimarinin örnekleri, Kyoto ve Nara’daki tapınaklarda, Şinto türbelerinde ve kalelerde görülür. Bu binalardan bazıları, Zen fikirlerinden etkilenen geleneksel bahçelerle inşa edilmiştir. Yoshio Taniguchi ve Tadao Ando gibi bazı modern mimarlar, geleneksel Japon ve Batı mimari etkilerini birleştirmeleriyle tanınırlar.
Geleneksel Japon bahçe mimarisinin, geleneksel bina mimarisiyle aynı öneme sahip olduğu kabul edilir ve her ikisi de benzer tarihi ve dini geçmişlerden etkilenir. Geleneksel bir bahçenin birincil tasarım ilkesi, sumi-e veya suibokuga olarak bilinen üç boyutlu tek renkli mürekkep (sumi) manzara resmine dayanan veya en azından büyük ölçüde etkilenen manzaranın yaratılmasıdır; bu nedenle, bahçe peyzajı Japonya’da bir sanat formu statüsüne yükseltildi.[29]
Geleneksel Japon heykelleri, Tathagata, Bodhisattva ve Myō-ō gibi ağırlıklı olarak Budist imgelere odaklandı. Japonya’daki en eski heykel, Zenkō-ji tapınağındaki Amitābha’nın ahşap bir heykelidir. Nara döneminde, prestijini artırmak için ulusal hükümet tarafından Budist heykelleri yapıldı. Bu örnekler, günümüz Nara ve Kyoto’da, en önemlisi Tōdai-ji tapınağındaki Buda Vairocana’nın devasa bir bronz heykelinde görülmektedir.
Ahşap, geleneksel Japon mimarisiyle birlikte Japonya’da geleneksel olarak ana malzeme olarak kullanılmıştır. Yüzeyde genellikle çok az iz olmasına rağmen, heykeller genellikle cilalanır, yaldızlanır veya parlak bir şekilde boyanır. Bronz ve diğer metaller genellikle kullanılmaz. Taş ve çanak çömlek gibi diğer malzemelerin geleneksel heykelde son derece önemli rolleri olmuştur.
Japon Müziği
Japonya müziği hem geleneksel hem de modern farklı tarzlarda geniş bir sanatçı yelpazesi içerir. Japonca’da müzik için kullanılan kelime ongaku’dur (音楽), on kanji (音, “ses”) ile kanji gaku (楽, “zevk”) birleşimidir.[30] Japonya, Amerika Birleşik Devletleri’nin ardından dünyanın en büyük ikinci müzik pazarıdır ve Asya’nın en büyüğüdür, pazarın çoğuna Japon sanatçılar hakimdir.
Yerel müzik genellikle plak şirketlerinden kiralanan karaoke mekanlarında görünür. Geleneksel Japon müziği, Batı müziğinden oldukça farklıdır ve matematiksel zamanlama yerine insan nefesinin aralıklarına dayanır; geleneksel müzik de tipik olarak notalar arasında kayar, bu da Batı müziğinde yaygın olarak bulunmayan bir özelliktir.
Japonya’daki dört geleneksel tiyatro noh (veya nō), kyōgen, kabuki ve bunraku’dur. Noh’un kökeni, Kan’ami ve Zeami Motokiyo tarafından yapılan müzik ve dansla sarugaku birliğine dayanmaktadır. Karakteristik yönleri arasında bazen başka nesneleri temsil edebilen bir yelpazenin eşlik ettiği maskeler, kostümler ve stilize jestler yer alır. Noh programları, kyōgen programlarıyla dönüşümlü olarak, geleneksel olarak beşli, ancak şu anda üçlü gruplar halinde sunulmaktadır.
Esprili bir karaktere sahip olan kyōgen, Çin’den getirilen ve kendisini sarugaku’da geliştiren 8. yüzyıl eğlencesinde daha eski bir kökene sahipti. Kyōgen’de maskeler nadiren kullanılır ve oyunlar noh’unkilerle ilişkilendirilebilse bile şu anda pek çoğu kullanılmaz.
Kabuki, Edo döneminin başında Kyoto’daki Izumo no Okuni’nin temsilleri ve danslarından ortaya çıkar. Seks satışı yapan aktrislerin sayısıyla ilgili endişeler nedeniyle, kadınların oyunlara katılımı 1629’da hükümet tarafından yasaklandı ve kadın karakterlerin sadece erkekler tarafından temsil edilmesine (onnagata) geçildi. Oyuncuları kabuki’ye yeniden sokmaya yönelik son girişimler pek kabul görmemişti. Kabuki’nin bir başka özelliği de tarihi oyunlarda (kumadori) oyuncular için makyaj kullanılması ve nagauta baladlarının icra edilmesidir.
Japon kukla tiyatrosu (bunraku), kabuki ile aynı dönemde, oyuncuları ve yazarlarıyla hem rekabet hem de iş birliği içinde gelişti. Bununla birlikte, bunraku’nun kökeni daha eskidir, Heian döneminde başlar. 1914’te, yalnızca revüyü Japonya’ya tanıtan kadınlardan oluşan bir şirket olan Takarazuka Revue kuruldu.
Dövüş Sanatları
Samuray sınıfı tarafından yönetilen uzun feodal dönemde, savaşçıları eğitmek için kullanılan bazı yöntemler, modern zamanlarda topluca koryū olarak adlandırılan iyi düzenlenmiş dövüş sanatlarına dönüştürüldü. Örnekler, tümü Edo döneminde kurulan kenjutsu, kendo, kyūdō, sōjutsu, jujutsu ve sumo’yu içerir. Meiji Restorasyonundaki hızlı sosyal değişimin ardından, bazı dövüş sanatları gendai budō adı verilen modern sporlara dönüştü. Judo, jujutsu’nun bazı mezheplerini inceleyen Kanō Jigorō tarafından geliştirildi. Bu sporlar günümüz Japonya’sında ve diğer ülkelerde hala yaygın olarak uygulanmaktadır.
Beyzbol, futbol ve diğer popüler Batı sporları, Meiji döneminde Japonya’ya ithal edildi. Bu sporlar, geleneksel dövüş sanatlarının yanı sıra okullarda yaygın olarak uygulanmaktadır. Beyzbol, futbol, futbol ve masa tenisi Japonya’daki en popüler sporlardır. J League’in (Japonya Profesyonel Futbol Ligi) 1991’de kurulmasının ardından Japonya’da federasyon futbolu ön plana çıktı. Japonya ayrıca 2002 FIFA Dünya Kupası’na da ev sahipliği yaptı. Ek olarak, özel şirketler tarafından desteklenen birçok yarı profesyonel organizasyon vardır: örneğin voleybol, basketbol, rugby birliği, masa tenisi vb.
Japon Mutfağı
Uzun bir mutfak geçmişi sayesinde Japonlar, sofistike ve zarif bir mutfak geliştirdiler. Daha yakın yıllarda, Japon yemekleri Amerika Birleşik Devletleri, Avrupa ve diğer birçok alanda moda ve popüler hale geldi. Suşi, tempura, erişte ve teriyaki gibi yemekler yaygın olarak bilinen yiyeceklerden bazılarıdır. Japon diyeti esas olarak pirinçten oluşur; taze, yağsız deniz ürünleri ve salamura veya haşlanmış sebzeler. Japon diyetinin genellikle Japon halkının uzun ömürlülüğü ile ilişkili olduğuna inanılır.
Japon Popüler Kültürü
Japon popüler kültürü, yalnızca günümüzün tutum ve kaygılarını yansıtmakla kalmaz, aynı zamanda geçmişle bir bağlantı da sağlar. Popüler filmler, televizyon programları, manga, müzik, anime ve video oyunları, tümü daha eski sanatsal ve edebi geleneklerden geliştirildi ve bunların temalarının ve sunum biçimlerinin çoğu, geleneksel sanat formlarına kadar izlenebilir. Popüler kültürün çağdaş biçimleri, tıpkı geleneksel biçimleri gibi, yalnızca eğlence sağlamakla kalmaz, aynı zamanda çağdaş Japonlar için endüstriyel dünyanın sorunlarından bir kaçış sağlar. Japon video oyunları, moda ve oyun şovlarının yanı sıra birçok anime ve manga dünya çapında çok popülerdir ve popüler olmaya devam etmektedir.
1980’lerin sonunda aile, parklara veya alışveriş bölgelerine geziler gibi boş zaman etkinliklerinin odak noktasıydı. Japonya genellikle boş zaman için çok az zamanı olan çalışkan bir toplum olarak düşünülse de Japonlar ellerinden gelen her yerde eğlence ararlar. İşe gitmek için trene binen, en sevdikleri mangaların tadını çıkaran veya kulaklıkla en son popüler müzikleri dinleyen Japon yolcuları görmek yaygın bir durumdur. Çok çeşitli popüler eğlence türleri mevcuttur. Aralarından seçim yapabileceğiniz diğer eğlence türlerinin yanı sıra çok çeşitli müzik, film ve büyük bir manga ve anime endüstrisinin ürünleri var. Oyun merkezleri, bowling salonları ve karaoke, gençler için popüler buluşma yerleridir; yaşlı insanlar ise shogi oynayabilir veya özel salonlara gidebilir. Japonya’daki yayıncılık, film/video, müzik/ses ve oyun endüstrileri birlikte büyüyen Japon içerik endüstrisini oluşturuyor.
Japonya Coğrafyası ve Turizmi
Japonya’da 51 resmi kültürel manzara (文化的景観, bunkateki keikan) vardır. Bu manzaralar, bir bölgenin yaşam biçimi ve jeokültürel özellikleri ile birlikte gelişmiş ve Japon halkının yaşam tarzını anlamak için vazgeçilmezdir.
Japonya’nın Üç Manzarası (日本三景, Nihon Sankei), 1643 bilgini Hayashi Gahō’ya atfedilen, Japonya’nın en ünlü üç doğal manzarasının kanonik listesidir. Bunlar, Miyagi Eyaletindeki çamlarla kaplı Matsushima adaları, Kyoto Eyaletindeki çamlarla kaplı Amanohashidate kumsalları ve Hiroşima Eyaletindeki Itsukushima Mabedi. 1915’te Japonya’nın Yeni Üç Görüşü, Jitsugyo no Nihon Sha (株式会社実業之日本社, Kabushiki Kaisha Jitsugyō no Nihon Sha) tarafından yapılan ulusal bir seçimle seçildi.
Japon takımadaları, Asya kıtasının doğusunda yer almaktadır. Japonya, en doğu Asya ülkesi olarak kabul edilir, çünkü Japonya’nın doğusu engin Pasifik Okyanusu’dur. Minamitorishima, Japonya’nın en doğusundaki adadır. Böylece Japonya, Asya kıtasından önce güneşin doğduğu ülkedir. Japonya’nın adını oluşturan kanji, kelimenin tam anlamıyla ‘güneşin kökeni’ (日本) anlamına gelir. Japonca’da ‘Nihon’ veya ‘Nippon’ olarak telaffuz edilir ve genellikle “Yükselen Güneşin Ülkesi” sıfatıyla anılır. Nisshōki (日章旗, “güneşin doğuşu bayrağı”) Japonya’nın ulusal bayrağıdır. Yükselen güneşi simgeliyor ve Japonya’nın adına karşılık geliyor. Yükselen güneş bayrağının en eski hesapları MS 7. yüzyıldadır. 607’de Çin İmparatoru Yang Sui’ye “Doğan Güneşin İmparatoru’ndan” ile başlayan resmi bir yazışma gönderildi. Böylece Japon kültüründe güneşin merkezi önemi ulusal bayrak ve diğer kültürel eşyalarda temsil edilir. Benzer şekilde, Japonya Öz Savunma Kuvvetleri’nin güneşi simgeleyen bayrakları vardır.
Güneş, Japon mitolojisinde ve dininde de önemli bir rol oynar, çünkü imparatorun Japonya’nın kişileştirilmesi olan Güneş tanrıçası Amaterasu’nun doğrudan soyundan geldiği söylenir. Şinto dininde Güneş’in ve evrenin tanrıçası olarak görülür. İmparator, “Devletin ve halkın birliğinin simgesidir.” İmparator Jimmu ( 神武天皇 Jinmu-tennō ) Japonya’nın ulusal kurucusudur.
Ulusal hayvanlar yeşil sülün, koi balığı ve büyük mor imparator kelebeğidir. Japonya İmparatorluk Mührü, Japonya İmparatoru ve İmparatorluk Ailesi üyeleri tarafından kullanılan ulusal mühürlerden ve bir armadır (mon). Kiraz çiçeği (Prunus serrulata) ve krizantem morifolium, Japonya’nın fiilen ulusal çiçekleridir. Japonya’nın fiili ulusal yemeği suşi, Japon körisi ve ramendir. Fiili ulusal likör sakedir.
Fuji Dağı (富士山, Fujisan), Japonya’nın ulusal dağıdır. Tate Dağı ve Haku Dağı ile birlikte Japonya’nın “Üç Kutsal Dağı”ndan (三霊山, Sanreizan) biridir. Aynı zamanda doğal güzelliğin özel yeri ve Japonya’nın tarihi yerlerinden biridir. Zirve antik çağlardan beri kutsal bir yer olarak kabul edilir. Ülkenin ulusal bir sembolü olarak Fuji Dağı, resim, tahta baskılar (Fuji Dağı’nın Otuz Altı Görünümü gibi), şiir, müzik, tiyatro, film, manga, anime ve çanak çömlek gibi çeşitli sanatlarda ve medyada tasvir edilmiştir.
Usame Aslan
