BEN DE YAZMAK İSTEMEM

Ben de yazmak istemem.

Duygusuzca yaşamak isterim hayatı.

Düşünmeden, hissetmeden.

Ama sözüm bir yüreğime,

Bir de kalemime geçmiyor benim.

Bir şiiri bitirmeden diğerini satırlıyor kalemim.

Bu son şiir diyorum.

Ve takvimler yaprak, yaprak koparılıyor.

Zaman hızla geçiyor sanki kovalanıyor.

Ve benim elimde yine kalem.

Kalemimde yüreğim.

Yüreğimi ise hiç sormayın dostlarım.

Ben de yazmak istemem.

Fakat günahlarımız tertemiz sayfalarımızı karalarken.

Benim kaleme aç olan sayfaları karalamam

Pek de olağan üstü gelmiyor bana.

Dünyanın yükünü atıp bir kenara

Şiir bahçesine girmem

Neden çok geliyor insanlara.

Doğru ya...

Yaşla samimiyet paraleldi onlar için.

Oysa bilmezlerdi.

Bir çocuğun ses tonunda bile samimiyet olacağını.

Bıraksalar sevdiğine, sevildiğine gideceğini.

Oysa görmezlerdi.

Bir çocuğun faiz yediğini, veya rüşvet ödediğini.

İşte bu durumda şiir yazdırıyor bana.

Oysa bende yazmak istemem.

Akreple yelkovanın arkasında bıraktığı tozum ben.

Milyonlarca, milyarlarca insandan biri.

Defalarca çekilip, defalarca silinen pozum ben.

Kameram zaman, kadrajım zaman.

Beni çekende silende zaman.

Ölümün her an eşiğindeyken,

Bahardan sonra kışın,

Gündüzden sonra gecenin olduğunu bilen.

Her satırında ölüme daha çok yaklaşan.

Ardında onu yaşatacak şiirler bırakmak istemez mi?!

Oysa ben yazmak istemem.

Fakat korkuyorum öleceğimden.

Unutulacağımdan.

En çok da defterimin

Benimle öleceğinden.

Haktan KULUOĞLU