Bazen gitsen gidemezsin. Kalsan kalamazsın. Fırtınada kalmış balıkçı teknesi gibi bir o yana bir bu yana savrulup alabora olmayı beklersin. Ama bilirsin ki kuyuya düşmeden ne kendin olabilirsin ne de Mısır’a sultan…

Bismillahirrahmanirrahim.

Bir gün adamın biri, iştir ki kendine nasibin tevekkülle çabasız elde edilebileceğini ispata çalışır. Çekilir bir dağa, girer bir mağaraya ve beklemeye başlar. “Ben hiçbir şey yapmasam da benim olan bana gelecektir” der. Bir gün geçer, iki gün geçer derken açlık ve susuzluk akabinde hastalık başa vurur. Hala nasibin sadece beklemekle ve geleceğine tevekkül etmekle ayağına geleceğine inanmaktadır. Derken tutar bir öksürük, o sırada yoldan geçen bir adam bunu işitir. Derhal mağaraya girer, girdiğinde bu biçareyi görür. Su ve yiyecek getirir.

İşte o biçare o gün anlar ki nasip için sadece tevekkül etmek yetmez. Öksürmek de gerekir...

Tevekkül Nedir?

Sözlükte Allah’a dayanma anlamına gelen terimdir. Müslümanlar olarak her işimize “Bismillah” ile başlar, gücümüzün yettiğiyle azmeder, işimizi yaptıktan sonra sonucunu Allah (c.c.)’a bırakırız. Hayır ve şerrin Allah’tan olduğuna iman ederiz. Hayrı Rabbimizin rahmetinin tecellisi olarak görür şerri kendi amellerimizden biliriz.

Tevekkül amasız fakatsız sadece beklemek midir?

Tevekkül evvelinde elimizden geleni Allah rızası için sonuna kadar yapıp ahirinde sonuca sabretmek, sonucu kabullenmektir.  Nitekim Allah (c.c.) Kur’an-ı Kerim’de şöyle buyurmaktadır:

قُلْ لَنْ يُص۪يبَنَٓا اِلَّا مَا كَتَبَ اللّٰهُ لَنَاۚ هُوَ مَوْلٰينَاۚ وَعَلَى اللّٰهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ

De ki: “Allah bizim için ne yazdıysa, başımıza gelecek ancak odur. O bizim Mevlâmız’dır. Mü’minler, yalnızca Allah’a güvenip dayansınlar.” (Tevbe/51)

Yaptığımız her işte Allah'ın rızasını gözetmek her Müslümanın vazifesidir. Allah'ın rızasını gözeten ne darda ne yolda kalır. Allah (c.c.) adına azmedip onun adına sabretmek yine ahirinde ondan geldiğini kabul edip iman etmek gerekir.

Elimizden bir şey gelmediğinde ne yapmalıyız?

Allah azze ve celle Kur’an-ı Azim-üş Şan’da şöyle buyurmaktadır:

حَسْبِيَ اللّٰهُؗ لَٓا اِلٰهَ اِلَّا هُوَؕ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَهُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظٖيمِ

“Allah bana yeter, O’ndan başka ilah yoktur, ben yalnız O’na güvenip dayanırım; O, büyük arşın sahibidir.” (Tevbe/129)

İnsan zaman zaman farklı imtihanlara tabii olur. Bu kimi zaman hastalık olur, kimi zaman sevdiklerimizin kaybı olur, kimi zaman gönül kırıklığıyla olur. Bazen ne kadar çabalarsan çabala o hastalığı geçiremezsin. Vefat edeni geri getiremezsin. Gönül kırıklığını kendinden geçiremezsin.

Ne yaparsan yap bu halleri Rabbinin kapısından başka düzeltecek kapı bulamazsın. Diyar diyar gezsende secdeden başka kapı yoktur sana. Ellerini açar sabırla ve ısrarla istersin. Zira ne O’ndan başka sığınacak kapımız ne de O’nsuz bir anımız vardır. Sabırla ve ısrarla isteğimizin hayır üzere gerçekleşeceğine tevekkül edip duaya devam etmek gerekir. Zira insan hayrına ettiği kadar şerrine de dua eder.

Bunun için huzurda gözyaşı döküp saatlerce tefekkür etmek gerekir. Onun kudretine sığınıp sükûnet bulmak gerekir. Zira insanın ne O’nsuz her şeye dayanacak kudreti ne de sabrı vardır.

Tevekkül-Nasip İlişkisi

“Vermek istemeseydi, istemek vermezdi.”

Nasip bazen sıcak havada gelen soğuk sudur. Bazense 50° sıcaklıkta yanan ateştir.

İnsanoğlu sonsuz arzu sahibidir. Sıcak havada soğuğu, soğuk havada sıcağı, güneşli havada bulutluyu, bulutlu havada güneşliyi özler. Yağmur yağar yağmasın diye şikâyetlenir. Rahmet yağmaz kuraklık olur. Etrafı sel götürsün ister. Peki bunları anlatmamızdaki kastımız nedir?

İnsanoğlu istediği ve gayret ettiği her şeye kavuşacağını düşünür. Bazen kavuşur. Bu onun için sıcak havada ikram edilen soğuk sudur. Bazen kavuşamaz. Bu onun için sıcak havada dibinde yakılan ateştir. Yüreğini yakar ruhunu daraltır. “Hayat bitti, hiçbir şey eskisi gibi olmayacak!” hissine kapılır ve her şeyi bırakır. Derken aklına Müslüman olduğu gelir. Bıraktığı şeyi alır, düştüğü yerden kalkar.

Müslümanın eninde sonunda diyeceği şey bellidir. Allah’a sonsuz kere şükürler olsun ki İslam var. Allah’a duyulan tevekkül var. Dayanılabilecek sonsuz bir kudret var! Elhamdülillah. Bundan sebeptir ki içimizde her daim “Allah’ım bugün olmasa yarın olacak.” inancı olmalı. Müslümana yakışan budur. Zira Allah'tan ümit kesilmez.

Bazen her şeyi bırakmak istediğimiz anlar, çıkmaz sokaklar, gücümüzün yetmediği anlar olmuyor mu? Elbette oluyor. Nitekim insanız, yani aciziz. Ancak Mü'min’e düşen odur ki gayretle, sabırla ve ısrarla Rahman’dan istesin. Yalnız O'na sığınsın, yalnız O'ndan umsun. Rahman’dan umudunu son nefesine, canını teslim edinceye kadar kesmesin. Rabbim son nefesimizde buyurun;

اَشْهَدُ اَنْ لاَ اِلٰهَ اِلاَّ اللّٰهُ وَاَشْهَدُ اَنَّ مُحَمَّدًا عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ 

diyerek emaneti teslim edebilmeyi cümlemize nasip etsin. Allah'ın selamı, rahmeti ve bereketi üzerinize olsun. Vesselam.

Muhammed Habib GÜNEYİN